Historie
Hij wilde eigenlijk gewoon boer worden. Maar hij had net iets teveel broers om verder te kunnen op het ouderlijk agrarische bedrijf. Hij besloot zich te richten op verzekeringen. Wie anders vertelt het verhaal van Luyten beter dan onze oprichter Piet Luyten? Hij deelde het in 2010 in een interview met Jan Horius. Je leest het hieronder.
Als ik ’s ochtends om 10.00 uur aanbel bij Piet Luyten, doet een statige man met kaarsrechte rug en in een keurig pak gestoken, de deur open. Binnen hangt en gezellige nostalgische sfeer. De koffiekopjes en koekjes staan klaar. Met zijn 82 jaar weet Piet Luyten zich nog veel namen, feiten en jaartallen te herinneren. Hij steekt van wal met: “Ik ben geboren op 14 december 1927. Van de 34 leerlingen uit mijn klas zijn er nog maar 5 in leven”. Vaak lachend en met veel gebaren vertelt hij vrijuit, maar hij blijft ook op zijn hoede. Vaak zegt hij: “ge mot nie alles opschrijve hoor!”. Hij wijst naar zijn achterhoofd alsof hij wil zeggen: “hier zit ook nog heel veel opgeslagen”. Piet vertelt: “Als boerenzoon met alle diploma’s op zak, had ik met verzekeringen eigenlijk niets, ik wilde gewoon boer worden. Maar ja, met vier broers was op mijn 27e jaar geen plek op het boerenbedrijf. Twee broers (Jan en Janus) emigreerden naar Canada. De andere twee (Toon en Kees) zijn boer geworden in Etten-Leur”.
“Mijn oom Piet zat in het bestuur van de Boerenbond (NCB). Toen Jan Verheien overleed moest er iemand komen voor de verzekeringen. Ome Piet Luyten en Cees Pijs vonden dat ik dat maar moest gaan doen en zo ben ik er met ‘een kruiwagentje’ ingerold. Toen Harrie Berg, een tuinder, me belde of ik eens samen met Oom Piet langs wilde komen, werd hij mijn eerste klant in 1955. De eetkamertafel van ons boerenhuis op de Markt in Etten-Leur was mijn eerste kantoor. Later verhuisden we naar de Dreef, een zijstraat van de Markt. Alle verzekeringen moesten worden ondergebracht bij Maatschappij Verzekeringen van den NCB, het huidige Interpolis. Er was een enorme achterstand op het gebied van verzekeringen. Een brandverzekering hadden de boeren nog wel, maar daar bleef het dan ook bij. Er waren nog veel andere risico’s die verzekerd moesten worden. Het ging dan ook zo goed met het afsluiten van verzekeringen dat ik na 3 jaar mijn fiets verruilde voor een brommer”.
Dan vertelt hij over zijn strijd met de Boerenleenbank. Ook deze banken werden vanaf 1956 door Interpolis ingeschakeld voor het afsluiten van verzekeringen. Piet: ‘De jaloezie kwam, men zag dat ik bij de klanten te goed lag…ik moest weg, mijn klanten maar overdoen naar de bank’. Veel heeft hij te danken aan zijn dokter die zei de strijd niet op te geven en aan Cees Pijs, toenmalig wethouder. “Hij wees me de weg en zei m’n portefeuille met klanten niet in te leveren”. Uiteindelijk kozen de meeste collega tussenpersonen van Interpolis ervoor om hun portefeuille te verkopen aan de plaatselijke Boerenleenbank. In 1976 kwam Mario Vugts bij Piet in loondienst, want met de groei van Etten- Leur groeide ook de portefeuille. “Mario heeft er sterk voor gepleit om voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid te kiezen. Vanaf 1980 gingen we ook verzekeringen afsluiten voor andere gerenommeerde verzekeraars”. Een grote stap in een spannende tijd waar Piet met veel respect over praat.
Een paar gebeurtenissen in zijn praktijk hebben veel impact op hem gehad. “Het dodelijk ongeluk van Jan Coremans op de Hilsebaan en het vreselijk ongeval op de Zundertseweg waarbij jonge kinderen van Rinus Pijs en Jos van Praat om het leven kwamen. Vreselijk….”. Ook verbaast Piet zich nog steeds over het feit dat hij zoveel vertrouwen genoot: “Aan het eind van het jaar ging ik ’s avonds voor een lijfrenteverzekering naar een boer. Zonder kwitantie maar met 8 á 9.000 gulden in mijn zak ging ik fietsend terug naar huis. In die tijd stond ook overal de deur nog open, je hoefde niet aan te bellen, maar kon overal achterom naar binnen”. “Ik ben blij met het leven dat ik heb geleid, ook al is het dan heel wat anders geworden dan boer”, zegt Piet aan het eind van het gesprek. Zijn zeven kinderen zijn allemaal goed terechtgekomen. Zijn vrouw Jo was boegbeeld en drijfveer voor het hele gezin en het bedrijf. Bij het instappen in mijn comfortabele auto denk ik weer aan Piet, fietsend in de striemende kou langs de arme boeren in Etten. Het is net of ik een oude zwart-wit film terugzie. Piet Luyten, een markante man!
